Lobar Umarova

Mazlumlar

Bir parcha qog'ozda dardlarim aksi,
Namlanar ko'zlarim kuyga solganda,
Tuproqdek sochildi sabrim kosasi,
Mazlumlar yiqilib oh lar uyganda.

Dunyoning boyligi kerak emas unga,
Birgina shirin so'z gadosi asli,
Nokaslar may taftidan mast bo'ganda,
Panoh so'rab yangrar mazlumlar ohi.

Turmushtning mustlari,
Og'ir bo'larkan,
Xar bosgan qadaming ostida tikan,
Azobning bir tuni ming kecha ekan.

Bariga bardoshlar berarkan ayol,
Og'rir ranjitsalar u nozik konglin,
Daryoni to'dirar yoshlamang ko'zin,
Tunlar farzandining dardiga shifo so'rab.

Osmonlarga ocharkan qo'lin,
Kun kelib husnining rangi o'charkan,
Armon ham bir kuni baxtni qucharkan,
Lablarin tishlaydi bariga chidab.

Qachon baxtning xumo qushi ucharkan,
Ey hayot tinglagin so'zlay bir nafas,
Jim turib quloq sol nolamga be un,
Qaragin dunyo tor go'yo bir qafas.

Yuragim oh urar uzundan uzun,
Mazlumlar oh ursa titraydi dunyo,
Mazlumlar jim tursa qo'rqing odamlar,
Qo'llari duoda ko'zlari giryon.

Ko'zlarini yummay uhlaydi har on,
Bir parcha qog'ozda dardlarim aksi,
Namlanar ko'zlarim kuyga solganda,
Tuproqdek sochildi sabrim kosasi.